Posiadanie dziecka to jedna z najtrudniejszych decyzji. I chociaż wiem, że niektórzy podchodzą do tego na luzie, będzie co ma być to jednak jego wychowanie, danie mu solidnego kręgosłupa, wartości i pewności siebie to zadanie, które co niektórych przerasta. Nie można się przygotować, na wszystko co nadejdzie. Ani dziecka po prostu zaprojektować. Ale można chociaż trochę poczytać o tym co robić a czego nie, żeby pomóc mu w przyszłości.
Ci co mnie czytają od dłuższego czasu wiedzą, że słowo prawdziwe doprowadza mnie do szału. A wyrażenie prawdziwa miłość, to zbitek, na który reaguję wyjątkowo alergicznie. Bo jaka jest definicja prawdziwej miłości i wg kogo? Kto postanowił, że ta właśnie jest prawdziwa a inna nie? Jakie są jej atrybuty? Czy to taka, która jest na całe życie czy taka, gdzie jedna osoba za drugą może życie oddać, a może taka, gdzie siedzimy i patrzymy na siebie 24h? Czy wobec tego wszystkie inne miłości są gorsze?
Przez ostatnie dni przetoczyła się przez media fala rozstań i popłuczyn po rozstaniach. A to się okazało, że ktoś złożył pozew o rozwód, a druga strona myślała, że są w świetnej relacji. A to inna pani opowiedziała, że partner jednak nie był miły i uśmiechnięty, tylko czasem lubił jej przywalić. A to Isabel dalej dręczy Kazia. I tak sobie pomyślałam, że gdyby ludzie więcej czasu i pieniędzy inwestowali w wiedzę z zakresu psychologii i ludzkich zachowań, zamiast w botoks i nowe ciuchy, świat byłby lepszym miejscem.
Przyczyną wchodzenia w toksyczne relacje są niezaspokojone deficyty z dzieciństwa. I szukanie u obcych osób możliwości ich zaspokojenia. To też brak szacunku do samego siebie, wyznaczania granic a przede wszystkim tak zwyczajnie po ludzku poczucia pewności i lubienia. Swojego ciała. Mózgu. Seksualności. To wtedy, gdy jesteśmy niedokochani pojawiają się ludzie, którzy naciągają granice do maksimum. A my pozwalamy im na wszystko. Bo jeśli nie lubimy nas samych, jakie znaczenie ma to, że ktoś nas rani czy nie szanuje?
Dzięki niemu nie wyginęliśmy w paszczach tygrysa szablozębnego. Potrafimy uciekać, wyczuwając zagrożenie. Albo zrobić unik przed ciosem. Dzięki niemu umiemy szybko biegać. Ściągać na klasówkach. Wydostać się z pożaru. I szukać lekarstwa na wszystkie choroby świata. Strach i instynkt samozachowawczy w dużej mierze warunkują nasze życie i dają nam bodziec do działania. I potrafią też życie rozpieprzyć. Bo lęk to emocja, która warunkuje nasz mózg najbardziej. I ciężko wrócić na właściwe tory.