Słuchajcie, musimy to sobie wyjaśnić raz na zawsze. Są mężczyźni, którzy się boją. Którzy przeżyli traumy. Albo są po prostu porąbani. Oni będą nas zwodzić. Będą do nas podchodzić, oswajać nas a potem rzucać, ej nic z tego. Bo ja nie umiem. Bo ja się nie nadaję. Bo życie takie ciężkie. Kobiety takie niedobre. I ok. Oni tak sobie mogą myśleć. I mówić. Nie masz wpływu na to, kto co mówi i myśli. Ale z pewnością masz wpływ na swoje życie i na to, czy wchodzisz do czyjejś gry czy nie.
Gdy krwawisz nie interesuje Cię, czy inni upaprzą się w Twojej krwi. W tej jednej chwili najważniejsze jest to, żeby zaleczyć ranę. Żeby przestało boleć. Chociaż na chwilę. Czasem gdy ktoś decyduje za nas o tym, że już nam razem nie po drodze, poszukujemy innych ludzi, którzy odbudują trochę nasze nadwątlone poczucie własnej wartości. Żebyśmy mogli zajrzeć w ich oczy. I powiedzieć sobie – hej dalej jesteś fajny. I tylko w tym wszystkim zapominamy o jednym – plaster spowoduje, że przestanie sączyć się z rany. Ale będzie bolało przy odrywaniu.
Hej, co słychać? Jak tam? Co u Ciebie? Znacie to? A jakże! Gdyby za każdą wiadomość od ex do skarbonki wpadał do sensownego wykorzystania dolar, świat byłby magicznym miejscem bez biedy i całego tego syfu, który nas otacza. Tymczasem bałagan wiadomości od byłych robi nam bałagan w głowie i telefonach. Dlaczego to robią? Odpowiedź jest prosta i zawsze taka sama. Bo im na to pozwalamy.
Mnie to w ogóle mało powiedzieli. W szkole nie rozmawia się o relacjach. Nie chodzi nawet o relacje damsko-męskie. O relacjach ludzkich w ogóle. Oddałabym chętnie kilka godzin fizyki czy interpretacji wierszy za to, co najbardziej przydaje się w życiu. Wiedza o tym, jak żyć dobrze. I o samym życiu!
Podobno ludzie się nie zmieniają. A może wszystko jest jedną wielką zmianą? My. Świat. Zdarzenia. Przecież nic nigdy nie będzie takie samo. Dzisiaj jesteśmy już inni niż wczoraj. A wczoraj już było. Skoro było, to dlaczego wracamy do niego wciąż i wciąż, jak jest niezmienne? Zamknięte. Przynajmniej powinno takie być.