Ona & On

Instagram i internet zalał czas podsumowań. Co się udało w naszym życiu, co nie poszło, jaki był ten rok. Zauważam spory rozstrzał w odpowiedziach – albo uważamy, że coś co nas spotkało jest super zajebiste albo super beznadziejne. Nie ma nic po środku. Czyżbyśmy się zatem nie potrafili cieszyć zwyczajnością? Wszystko ma być albo wspaniałe albo chujowe? Jednym z często powtarzanych, szczęśliwych zdarzeń jest spotkanie miłości swojego życia. Zastanowiło mnie, dlaczego ludzie tak bardzo pragną jej doświadczyć albo oznajmić, że ją spotkali. Przecież nie wiesz do cholery, czy to miłość życia dopóki nie umrzesz. Możesz ewentualnie zauważyć, że to miłość dotychczasowego żywota.

Czytaj dalej…

Strata boli. To naturalne. Boli każdego, chyba, że zamroziliśmy sobie emocje i mamy serce z kamienia. Albo jesteśmy psychopatą. Ale to oczywiste, że gdy odchodzi ktoś z kim byliśmy związani, kończy się nasza wspólna historia a zaczynają osobne, my zaczynamy cierpieć. Bardziej lub mniej. Jedni będą przechodzić naturalny proces żałoby po związku, inni zaś polecą w długotrwałą otchłań smutku, wyrzutów w stosunku do siebie i kiepskiego samopoczucia. Dlaczego odtrącenie tak nas boli?

Czytaj dalej…

Zapaliłabym papierosa. Karton papierosów. Wszystkie papierosy, których nie wypaliłam przez ostatnie kilka lat, gdy rzuciłam palenie. Piękne przypadki są wtedy, kiedy wygrywasz w totka obstawiając wszystkie swoje szczęśliwe numery. Albo wybierasz ścieżkę w lesie, która prowadzi cię na polanę grzybów. A co, gdy trafiasz na swój brzydki przypadek?

Czytaj dalej…

Czasem mi się wydaje, że to niemożliwe, żeby nie wiedzieć. Nie widzieć. Nie słyszeć. Nie czuć. Bo, tak jak nie ma zbrodni idealnej, tak nie ma idealnego romansu. Takiego, gdzie żadne zachowanie nie wskazuje na to, że coś jest na rzeczy. No chyba, że ktoś jest Jamesem Bondem i wszystkie sztuczki mające na celu zamaskować to, że nie jest fair w stosunku do swojej partnerki czy partnera ma w małym palcu. No ale umówmy się, filmy filmami a życie życiem.

Czytaj dalej…

Leszek Miller mówił, że mężczyznę poznać po tym, jak kończy. Ja pójdę dalej, człowieka poznać po tym, jak się rozstaje. Jedni robią z tego dramat w 558 aktach, inni po prostu przestają się odzywać, uznając że skoro nie ma już kontaktu to nie było tematu. Jeszcze inni zamiast powiedzieć hej było fajnie, ale już nic z tego nie będzie rzucają na odejście ochłapy nadziei, których porzucani trzymają się niczym ostatniej deski ratunku. I tak sobie tkwią przyczepieni do tych słów aż tu bach mijają kolejne lata, kolejne szanse na poznanie kogoś a my czekamy. Bo na odchodne rzucił nie wiem czego chcę idę się zastanowić. I poszedł. W pizdu.

Czytaj dalej…