Podobno ludzie się nie zmieniają. A może wszystko jest jedną wielką zmianą? My. Świat. Zdarzenia. Przecież nic nigdy nie będzie takie samo. Dzisiaj jesteśmy już inni niż wczoraj. A wczoraj już było. Skoro było, to dlaczego wracamy do niego wciąż i wciąż, jak jest niezmienne? Zamknięte. Przynajmniej powinno takie być.
Jest taki typ faceta, którego głównym życiowym celem jest zaliczanie lasek i żeby było mu przyjemnie. I bezproblemowo. I nie byłoby w tym nic złego, gdyby nie fakt mydlenia oczu owym dziewczynom, że wydarzy się coś więcej. I kiedy ty się szykujesz, żeby pokazać się z jak najlepszej strony, on co najwyżej zakłada czyste majtki. Nie umie jasno zakomunikować, że chodzi mu tylko o seks, tytułem czego wkręcasz się w jakąś dziwną relację, w której głównym zadaniem jest czekanie na jego wiadomość albo telefon. Ewentualnie schroni się u ciebie na przezimowanie, żeby wiosną znowu żeglować po oceanach cipek. A ty utoniesz we łzach.
Czy po 5 latach można tęsknić za kimś, kto Cię ranił i bywał okropny? Czy to możliwe, że nasz mózg tak bardzo potrafi gloryfikować dobre chwile, że mimo tych złych dalej wrzuca nam przed oczy najlepsze obrazy? Od naszego ostatniego rozstania minęło sporo czasu, a jednak są dni kiedy usycham z tęsknoty. Do końca sama nie wiem nawet za czym. Istotne jest tylko to, że tęsknię i w tym jednym momencie oddałabym rok życia za jedną godzinę z nim.
Z chodzeniem na terapię to tak jest, że otwierają Ci się różne szufladki w głowie w zupełnie niespodziewanych momentach. Ot idziesz sobie po bułki i nagle doznajesz olśnienia niemal krzycząc na głos acha! To tak to było/jest/działa. Dziś miałam podobnie. W sumie to mnie zainspirowała jedna z czytelniczek komentarzem pod wczorajszym tekstem. Potem zrobiłam sobie w głowie wycieczki do moich różnych sytuacji, aż w końcu doszłam do tego, że nasze związki bardzo często psują od środka nasze nierealistyczne oczekiwania.
Tylko tchórze i koty znikają bezszelestnie. Z tym, że koty zawsze spadają na 4 łapy. A ty po takiej akcji spadasz co najwyżej na twarz. I zbierasz się bardzo długo. Nie ma nic gorszego od wyjścia z czyjegoś życia, nie mówiąc o tym, że wychodzimy. Dorośli, dojrzali ludzie, którzy potrafią wziąć odpowiedzialność za drugiego człowieka, potrafią też uszanować jego emocje i uczucia. I powiedzieć, że to koniec. Zamiast udawać, że się wyszło po bułki.