Za to, że nic nie zrobiłam. Za to, że łóżka nie pościeliłam. Za to, że oglądałam seriale. Za to, że nie posprzątałam wcale. Za to, że nie poćwiczyłam. Za to, że kubka nie umyłam. Za to, że nie jadłam zdrowo. I będę na pewno grubą krową. Za to, że czas zmarnowałam. Za to, że się nie postarałam. Za to, że miało być wow i fajerwerki. A wyszedł guzik i dwie pętelki.
Wiecie, z tekstami które nagle czytają tysiące ludzi jest trochę tak jak z dużym weselem. Niby wszystko spoko i prezentów więcej, ale czy zaproszeni goście na pewno Cię znają? Ostatnie teksty w ciągu kilku dni przeczytało dużo osób. Bardzo dużo. I tekst o sztuce odchodzenia i ten o byciu partnerem. A raczej niebyciu. W tekstach jest dużo ironii, ale tylko ja wiem ile smutku mnie kosztowały, wylanych łez i trzęsących się rąk. Bo każde słowo na moim blogu jest prawdą. Kawałkiem mojej historii. Czasem odartej z intymności. Czasem odartej ze złudzeń. A czasem mnie obdartej ze skóry do krwi.
Jeśli wpakowaliście się kiedykolwiek w toksyczny związek, albo co gorsza macie skłonności do nich, tak książka od dziś powinna być Waszą biblią i drogowskazem. Od pierwszych stron Stefanie Stahl rozbraja bowiem trudne relacje, punkt po punkcie tłumacząc nasze konkretne zachowania. Czuję się jakbym czytała swoją biografię, a co najważniejsze książka jest napisana tak przystępnym językiem, że nie musisz mieć doktoratu z psychologii, żeby ją zrozumieć. Na końcu są ćwiczenia, które mają przynieść zmianę. Bo wszak na zmianie nam zależy prawda? Nie na mówieniu w kółko jestem jaka jestem, przyciągam złych ludzi i moje związki są do dupy.
Nie wiem od czego zacząć. Pierwszy raz w życiu nie wiem od czego zacząć. Piszę ten tekst trzęsącymi się rękoma, obserwując moje życie od kilku dni jak w filmie. Moje ręce nie są moimi rękoma. Moje ciało nie jest moje. To co się wydarzyło nie jest moje. Nie chcę, żeby było. I wiem, że już na zawsze we mnie zostanie.
Czasem w mojej głowie wszystko jest odwrotnie. Każda chwila nie jest tą, którą chcę żeby była. Każda emocja nie jest tą, którą chcę czuć. Zaczęłam cierpieć na bezsenność. Bezmyślność. Bezsłowność. Skończyły mi się wyrazy. Ja się gdzieś skończyłam na krawędzi nijakich dni. Zawsze gdy jest dobrze, to przecież nie może być. Mój mózg woła głośne stop, żebym nie pomyślała, że teraz już tylko przyszłość.