Generalnie w życiu, związkach czy seksie jest taka zasada, że wszystko co jest akceptowane przez Ciebie i przez drugą stronę, jest dozwolone. Istnieje jednak kilka zachowań, którymi głównie kobiety robią facetom krzywdę. A tym samym wyrządzają ją sobie. Tkwiąc potem w relacjach, do których całokształtu same się znacznie przyczyniły i narzekając, że mają beznadziejnie.
Tobie to łatwo powiedzieć. Prosto napisać, trudniej zrobić. Związki mi nie wychodzą, więc lepsza jest samotność. Ludzie są beznadziejni. On jest toksyczny, ta relacja jest dla mnie zła. No ale ja go tak kocham. To tylko część komentarzy i wiadomości, które się pojawiają. I to normalne, bo ile ludzi, tyle problemów. Ale mam czasem poczucie, że spora część tych, którzy tak piszą nie chce żadnych rozwiązań. I nie chce spróbować zmiany. Wolą nieść swój krzyż w imię nie wiadomo czego. Albo co gorsza boją się stanąć twarzą w twarz z samym sobą.
Najpierw może Ci się wydawać, że to w sumie zabawne. Żarty takie. Drobne przytyki, które powodują, że oboje się śmiejecie. No bo przecież nie ma nic złego w tym, że ktoś skrytykował to, jak się ubrałaś. Czy co powiedziałaś. Albo co robisz. Potem przestajesz to zauważać. Albo inaczej. Przywykłaś. Jad sączący się na co dzień do Twojego ucha sprawia, że się kurczysz. Kurczysz w sobie. I kurczysz w związku. Tym sposobem on powoli zdobywa nad Tobą władzę. Uzależnia Cię od siebie. Aż w końcu dochodzisz do wniosku, że jesteś tak kiepska, że powinnaś go całować po stopach za to, że w ogóle chce z tobą być.
Ludzie mają taką dziwną przypadłość interesowania się mocniej życiem innych ludzi, niż swoim własnym. Jesteśmy narodem hipokrytów. Niby nas ten seks nie interesuje, bo na ten przykład niech ci wstrętni nieheteronormatywni nie afiszują się ze swoją orientacją i seksualnością. Z drugiej nie mamy problemu, żeby zaglądać ludziom do łóżek i poruszać tematy niezwykle intymne. I to co dla Skandynawów byłoby zupełnie normalne do dyskusji jak np. ludzka seksualność właśnie, rozmowa o niej nigdy nie odbyłaby się przy naszym niedzielnym obiedzie. Bardzo chętnie pytamy jednak o to kiedy dzieci czy ślub, zapominając że prywatne życie innych ludzi ma to do siebie, że jest prywatne. I nic nam do tego.
Po przypomnieniu ostatnio tekstu Żona mojego męża zawrzało w komentarzach. Że mnie też coś takiego spotka. Że nie kradnie się cudzych mężów. Gdzie kobieca solidarność! I tak sobie pomyślałam, że po pierwsze nie będę komentować, bo wiele osób zna tę historię i jej zakończenie – jest w innych tekstach. A po drugie zbiorę dla Was w jednym wpisie szereg mitów i bzdur, które dotyczą romansów począwszy od durnego i prostackiego jak suka nie da to pies nie weźmie.