Nie postrzegam samotności jako gorszego stanu. Ba, zawsze mi się wydawało, że można być samemu i nie być samotnym (mieć przy sobie rodzinę, znajomych, przyjaciół albo po prostu siebie) a czasem mieć wokół siebie mnóstwo ludzi i być najsamotniejszym na świecie. W związku też. Wielu ludzi czuje się samotnych w relacjach. Ocenianych. Niezrozumianych. Gdzie ich potrzeby nie są akceptowane a ich emocje i przeżycia spychane są na margines. Czy nie lepiej zatem najpierw poznać siebie i nauczyć się własnego ja, żeby stworzyć potem fajny związek, zamiast zapełniać pustkę łapczywie, po omacku, byleby było?
