Masz to w oczach. Masz to wypisane na twarzy. Każdym gestem i ruchemu ciała krzyczysz, że potrzebujesz miłości. Że szukasz. I to Twój nadrzędny cel życia. Miłość. Jakakolwiek by ona nie była. Dopiero mając jego u boku, poczujesz się kompletna. Problem polega na tym, że bardzo często Twoją naiwność wykorzystają kompletne dupki. Zostawiając Cię jeszcze bardziej pustą, niż zastali. Kobiety niepełne.
Winter is coming! Wungla ni ma, gazu ni ma. Niczego ni ma. Zimowe Mietki powoli zaczynają szukać idealnego miejsca na przezimowanie. Powolnym, leniwym krokiem opuszczają swoją strefę komfortu, żeby powiedzieć ci to, czego nie powiedzieli. I dostać więcej tego, czego dostali i masz do oddania. W poszukiwaniu puchatych kołder, ciepłych cycków i podanej na stół strawy zaczynają wychodzić z zakamarków pamięci, Messengerów i leśnych kamieni, co by w głowie namieszać. A sobie w życiu na zimę ciepły kąt znaleźć.
Myślę sobie, że kobiety w tym kraju mają przejebane. Nie dość, że pełno jest toksycznych Mietków, którzy robią je w konia, wykorzystują, stosują przemoc, nie biorą udziału w domowych obowiązkach, bo to przecież niemęskie, to dostają jeszcze z drugiej strony. Od innych kobiet. Od początku swojej działalności – a mija za całkiem niedługo 10 lat! – na palcach jednej ręki mogę policzyć niefajne wiadomości, które dostałam od panów. I całe mnóstwo niefajnych od pań. Bo w Polsce jak się jest kobietą, to jest się nieustannie na świeczniku. Ocenianym przez inne kobiety.
Chyba nic mnie tak nie wkurza, jak brak odpowiedzialności za swoje decyzje i działania. Bo los. Bo on. Bo telefon. Bo napisał a nie powinien. Bo mam dziecko z kimś nieodpowiednim. Bo nie chce odejść. Nieustająca litania życiowych problemów, potknięć których wszyscy są winni tylko my sami nie mamy w tym żadnego udziału. Niemal jak w simsach, gdzie gracze kierują naszym życiem. No nie. Mamy sprawczość. Podejmujemy decyzje. I powinniśmy na klatę brać ich konsekwencje.
Zmiany są jedyną stałą w życiu. Tego rodząc się na sto procent możemy być pewni, tak jak tego, że umrzemy. Bez zmian nie byłoby rozwoju. To całkiem naturalne, że mając lat naście zupełnie inaczej patrzymy na świat niż mając lat ści czy siąt. Dzieli nas wtedy różnica doświadczeń. Konfrontacji wyobrażeń z rzeczywistością. Tak samo zmienia się spojrzenie na miłość. Z idealistycznej i filmowej na świadomość, że bez pracy nie ma szans, żebyśmy doszli tam, gdzie chcemy.
