To nie jest tak, że ja nie wiem. Oczywiście, że wiem. Zastanawianie się nad sobą, to jedno z największych hobby w moim życiu. Ale wiedza to jedno. A umiejętność zmiany to drugie. Wiele osób myśli, że psycholog czy terapeuta dają złote rady i dzięki nim przejście przez życie jest proste niczym gra w simsy. Nie, terapia to ogromna praca do wykonania, którą ma się przed sobą. Nie droga na skróty. Terapeuta daje tylko perspektywę.
Każdego wieczora tak leżę. Mam w głowie całe swoje życie i poczucie nieustannej straty kogoś ważnego. Siebie. Przegapiam mnie. Nie zwracam uwagi na to, co mówię sama do siebie. Zakopuje się głębiej w kołdrę i swoje lęki, zapominając, że ciepły puch nie ogrzeje mi serca i nie naprawi moich błędów.
Najbardziej lubię, gdy jestem sama. Jestem socjalna do bólu, pewnie dlatego, że lubię się przeglądać w cudzych obliczach. Ale to w ciszy znajduje ukojenie. Wypadam wtedy z zaklętego koła wiecznych oczekiwań. Bycia najlepszą córką, najlepszym pracownikiem, najlepszą dziewczyną, kochanką, człowiekiem. A ja chcę być tylko sobą…
Samotność jest niepożądana. Jak brzydcy ludzie. Ludzie bez dzieci. Ludzie o innej orientacji. Niby spoko, bo przecież wszystko każdemu wolno być samemu. Ale jednak nie. Bo skoro samotni, to ktoś ich nie chciał. Lądujemy z etykietką odrzutków w koszu społeczeństwa. Parę mieć wypada. Bo jak nie to wypad.
Eichelberger mnie rozczarował. Mówił na wykładzie, że do 40-tki myśli się o miłości, potem przychodzą rozmyślania nad przemijaniem. Ja mam 38 lat i myślę o śmierci. Jakby nagle do mnie dotarło to, że jestem śmiertelna. Że wystarczy sekunda, żeby uwolnić nas od naszych blokad i lęków. I wymazać marzenia.